ROLA RODZICA W KSZTAŁTOWANIU SYSTEMATYCZNEJ NAUKI DZIECKA
Dużą rolę w edukacji dziecka odgrywają rodzice. Powinni oni motywować, zachęcać swoje pociechy do kształcenia się oraz zdobywania wiedzy. Konieczna jest w tym celu ścisła współpraca szkoły z domem rodzinnym, a rodziców z wychowawcą klasy, nauczycielami i specjalistami uczącymi w szkole. Rodzice, nawiązując pozytywną współpracę z wychowawcą i innymi nauczycielami, pokazują dziecku, że są to kolejne osoby, dla których warto mieć szacunek. Podkreślają w ten sposób także wartość szkoły i nauki. Częste spotkania z nauczycielami oraz kontrola obowiązków szkolnych sprawiają, że dzieci szybciej zaczynają się z nich wywiązywać. To stosunek rodziców do nauki wpływa na odpowiednie traktowanie przez dziecko swoich praw i obowiązków. Ich zainteresowanie sprawami i problemami swoich pociech, jest zachętą do nauki oraz do ciągłego i systematycznego procesu rozwijania się.
Rodzic powinien stale dostrzegać sukcesy, porażki oraz smutki i radości swych dzieci. Powinien motywować i wspierać swoje dziecko wykazując dużo cierpliwości a nade wszystko kochać swoje dziecko i tę miłość okazywać. Szkoła nie może się rozwijać bez świadomego i aktywnego udziału rodziców. To, jak dziecko będzie sobie radziło w szkole nie zależy tylko od jego zdolności umysłowych, inteligencji czy predyspozycji. Duże znaczenie ma także:
- sytuacja w rodzinie,
- styl wychowania,
- postawy rodziców,
- organizacja życia domowego
Jeśli w domu panuje atmosfera smutna, konfliktowa, pełna napięcia, gdzie brak poczucia bezpieczeństwa (np. rodzice rozwodzą się, kłócą się, awanturują, są do siebie wrogo nastawieni), wówczas dzieci mają duże trudności w osiąganiu pozytywnych wyników w nauce, nawet jeśli wkładają w nią dużo trudu.
Dziecko często potrzebuje wsparcia ze strony innych, zwłaszcza swoich najbliższych. Dziecko obserwuje swoich rodziców, jako pierwszych wychowawców w swoim życiu. Jeżeli rodzic chętnie czyta literaturę, interesuje się wydarzeniami na świecie, nauką, historią itp.- dziecko będzie chciało go naśladować, będzie zainteresowane różnymi dziedzinami wiedzy. Rolą rodzica jest zaszczepienie u dziecka ciekawości świata i motywowanie go do systematycznej nauki.
Niestety często rodzice zbyt mało czasu poświęcają swojemu dziecku. A przecież wiedza i wykształcenie wpływa na samoocenę dziecka. Wiedza przydaje się do zaspokojenia różnych potrzeb w tym także lepszych perspektyw na przyszłość. Rolą rodzica jest motywowanie swoich dzieci do nauki, systematycznej pracy i rozwoju. Dzieci tak wychowane:
– chętnie uczęszczają do szkoły, są systematyczni,
– nie opuszczają lekcji,
– aktywnie uczestniczą w zajęciach lekcyjnych, w konkursach przedmiotowych szkolnych i pozaszkolnych oraz zajęciach dodatkowych,
– są przygotowani na zajęcia, aktywnie w nich uczestniczą.
Aby ułatwić proces uczenia się własnym dzieciom, rodzice muszą zadbać o dobre warunki pracy umysłowej ucznia takie jak : stałe miejsce pracy, ciszę, odpowiednie oświetlenie, przyjazną atmosferę, zainteresowanie się za pomocą jakich metod dziecko odrabia lekcje, zapewnienie dziecku odpowiedniej ilości godzin wypoczynku, zwłaszcza wypoczynku aktywnego (sport, ruch na świeżym powietrzu) oraz właściwego odżywiania.
Podczas procesu kształtowania w dziecku systematycznej nauki rodzic powinien:
– interesować się postępami dziecka w nauce (obecność na zebraniach w szkole świadczy o zainteresowaniu dzieckiem, o tym że dzieci są dla nas ważne)
– pomóc w miarę swych możliwości dziecku w odrabianiu zadań domowych, ale go nie wyręczać
– uczyć dziecko systematyczności oraz dokładności
– mądrze motywować i zachęcać dziecko do nauki
– mieć świadomość uzdolnień i braków dziecka i zapobiegać w porę zaległościom w nauce
– uczyć dobrej organizacji pracy
– wprowadzić system kar i nagród, ale stosowanie ich musi być ostrożne
– rodzic powinien określić jasne zasady; najpierw obowiązek, później przyjemność
– być konsekwentnym w wychowaniu dzieci.
WSKAZÓWKI, KTÓRE WARTO ZASTOSOWAĆ POMAGAJĄC DZIECKU ZWIĘKSZYĆ JEGO MOTYWACJĘ DO NAUKI
I WPŁYNĄĆ NA JEJ SYSTEMATYCZNOŚĆ:
- nie wyprzedzaj materiału szkolnego,
- wskazuj powiązanie wiedzy ze zjawiskami istniejącymi w otaczającym środowisku,
- podkreślaj korzyści w życiu codziennym płynące ze zdobycia konkretnej wiedzy,
- pokazuj praktyczne zastosowania informacji zdobytych w szkole,
- wzbudzaj w dziecku zainteresowania wieloma dziedzinami życia,
- stwórz warunki do poszerzenia wiedzy i doświadczeń dziecka,
- wspieraj!
Podsumowując temat, należy podkreślić ogromną rolę rodziców w edukacji swoich dzieci. Ich zainteresowanie sprawami i problemami swoich pociech, jest zachętą do nauki oraz do ciągłego procesu rozwijania się. Rodzic powinien stale dostrzegać sukcesy, porażki oraz smutki i radości swych dzieci. Powinien motywować i wspierać swoje dziecko wykazując dużo cierpliwości a nade wszystko kochać swoje dziecko i tę miłość okazywać. Ważne jest też, aby rodzic pamiętał, że nauczyciel jest jego sprzymierzeńcem w wychowaniu, a nie wrogiem. Dlatego też rodzice winni utrzymywać stały kontakt ze szkołą, współpracować z nauczycielami i wychowawcą, bez względu na to czy ich dzieci osiągają sukcesy, czy też ponoszą porażki.
Literatura:
1. R. Raczyńska „Jak pomóc dziecku w odrabianiu pracy domowej”.
2. B. Suchodolski „Pedagogika”.
3. A. Faber „Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i w szkole”
4. B. Łuczak „Niepowodzenia w nauce – przyczyny, skutki, zapobieganie”
PAMIĘTAJCIE !!!
Bliskie więzi to jeden z najważniejszych czynników ułatwiających rodzicom rozbudzenie u dziecka zamiłowania do nauki oraz systematyczności.
Zainteresowanie sprawami dziecka, wiara w jego możliwości i stworzenie poczucia bezpieczeństwa, ułatwi dzieciom uporanie się z trudnościami i brakiem chęci do nauki.
Kiedy dzieci ponoszą porażkę, naszym zadaniem jest pokazać im jak ją przeżyć. Dom powinien być schronieniem, gdzie można „leczyć rany” i gdzie dziecko powinno być akceptowane bez względu na to, jaki popełniło błąd.
Kiedy dziecko dostanie słaby stopień nie krzyczmy, ale też nie bagatelizujemy tego. Można powiedzieć dziecku: „ta ocena pokazuje czego się jeszcze nie nauczyłeś/nauczyłeś i nad tym trzeba mocniej popracować”.
Pamiętajmy jednak aby krytyce poddawać działanie dziecka, a nie jego jako osobę. Naszym zadaniem jest umiejętnie korzystanie z obu narzędzi wychowania i motywowani W ten sposób dzieci nie będą bały się naszego niezadowolenia i nie zamkną się przed nami.