Historia

Rozdział 1

– Początki nauczania – wiek XV i XVI –

Pod koniec piętnastego i na początku szesnastego wieku około 90% parafii w archidiecezji gnieźnieńskiej, do której należała parafia, miały własne szkoły. Uczono w nich: śpiewania, pisania, czytania i arytmetyki z zapisem cyframi arabskimi. Jednak tylko jeden syn z osady chłopskiej mógł opuścić wieś, by iść do szkoły, lub uczyć się rzemiosła.

Podania i legendy mówią, że zakonnice Cysterki interesowały się edukacją młodzieży, głównie dziewcząt, ucząc je szycia, haftów oraz pieśni religijnych. O takim kształceniu dziewcząt można dowiedzieć się na przykładzie klasztoru w Ołoboku. Tamtejsza ksieni L. Koźmińska „wiele panien szlacheckich przystojnie edukowała swoim kosztem”. Natomiast według instrukcji ksieni Idy Wielowiejskiej w edukacji dam świeckich, w tamtejszym klasztorze miały być uwzględnione trzy elementy: edukacja umysłowa, edukacja moralna i edukacja fizyczna.

Pierwszy, stosunkowo wąski zakres, obejmował naukę języków – ojczystego, niemieckiego i francuskiego, a także naukę poprawnego i zrozumiałego czytania i wymowy, pisania bez błędów oraz elementy geografii, historii i arytmetyki.

W zakresie edukacji moralnej dziewczęta miały nauczyć się być dobrymi przyjaciółkami, żonami, matkami, dobrymi paniami i gospodyniami.

W zakresie wychowania fizycznego dziewczęta miały robić to co dodaje kobiecie wdzięku – grać na instrumentach, uczyć się tańca, rysować, wyszywać artystycznie, haftować, ale powinny też umieć naprawiać proste rzeczy i zachowywać czystość oraz zwracać uwagę na swoją postawę, zachowanie i ubiór.

Najlepsze uczennice nazywano „pannami wybranymi”, a najlepsze z najlepszych – „pannami uczonymi”.

Do konwiktu przyjmowano dziewczęta między ósmym, a jedenastym rokiem życia, lub niewiele starsze, byle tylko jeszcze nie czternastolatki. Opłata za pobyt i naukę wynosiła sto pięćdziesiąt talarów od każdej panny. Panny szlacheckie nazywano tam Córkami Obywatelskimi.

Na początku piętnastego wieku, gdy miejscową parafię wizytował arcybiskup Jan Łaski, szkoły w Łubnicach, Dzietrzkowicach, Wójcinie, Bolesławcu i Czastarach już istniały. W roku 1606 pojawiła się wzmianka o rektorze szkoły w Dzietrzkowicach.

 

Rozdział 2

– „Szkoła” XVIII wieku –

W drugiej połowie osiemnastego wieku, w okresie działania Komisji Edukacji Narodowej (1773 – 1794), pierwszej świeckiej władzy oświatowej w Europie, szkoły parafialne zostały przekształcone w szkoły elementarne. Takie szkoły elementarne działały już nie tylko we wsiach Łubnice, Dzietrzkowice, Wójcin, Bolesławiec, Czastary, ale także w Żdżarach, Mieleszynie, Parcicach, Ochędzynie czy w Walichnowach. Ponadto w Bolesławcu od połowy osiemnastego wieku istniała również szkoła przeznaczona dla młodzieży żydowskiej.

W roku 1833 dozorowi szkolnemu w Dzietrzkowicach polecono, aby przedstawił projekt urządzenia i uposażenia szkoły elementarnej. Dozór ten na zebraniu dnia 22 stycznia 1834 roku „przekonał się naocznie, że lokal teraźniejszy na szkołę jest nader szczupły i niewygodny, tak dla uczących się dzieci jako też i dla nauczyciela. Albowiem dzieci uczą się tylko w domu organisty…”. Taka szkoła z jednym nauczycielem w wynajętych izbach chłopskich nie prosperowała więc długo. Zajęcia szkolne prowadzone były od listopada do Świąt Wielkanocnych. Na naukę do szkoły uczęszczali wyłącznie chłopcy. Nauczycielem w tej szkole był według podania bardzo młody student, który później wstąpił do wojska lub do oddziałów powstańczych.

Na zebraniu uznano więc budowę nowego budynku szkolnego za konieczność i ustalono składkę. Dziedzic S. Mielęcki, który był właścicielem Dzietrzkowic i Łubnic uznał, że wybuduje przy kościele parafialnym tylko jeden budynek szkolny o dwóch dużych oddzielnych izbach, przeznaczony dla dzieci obu wsi. W Dzietrzkowicach obowiązkiem szkolnym objętych zostało sto dzieci, a w Łubnicach – osiemdziesięcioro.

S. Mielęcki zobowiązał się pokryć wszystkie koszty związane z budową, łącznie z wynagrodzeniem majstrów.

Mieszkańcy wsi mieli natomiast zwieźć materiały budowlane i służyć siłą roboczą.

Uczestnikami zebrania, o którym mowa była wcześniej byli: dziedzic S. Mielęcki, jako prezes dozoru szkolnego, a także dziekan i organizator szkół w okręgu wieruszowskim, ksiądz Mateusz Lisiecki, będący jednocześnie proboszczem w Wójcinie, ksiądz Hipolit Chrzanowski – proboszcz parafii Dzietrzkowice oraz członkowie dozoru: Wojciech Kusiek – sołtys Dzietrzkowic, Stanisław Machynia – gospodarz z Dzietrzkowic, Franciszek Machynia – sołtys z Łubnic i Maciej Chadryś. Ustaloną składkę na budowę szkoły zebrać mieli sołtysi. Miała to być kwota 388 zł i 22 groszy, 50 zł za ogród, 10 korców i 17 garnców żyta, 4 korce i 21,5 garnców jęczmienia, 5 korców i 24 garnce tatarki, 1 korzec i 6,75 garnców grochu oraz 5 sążni drzewa (od dziedzica).

Składka ta przeznaczona miała być na pensję nauczyciela, pomocnika nauczyciela oraz na książki i tablice.

Wzmianka o szkole drewnianej, krytej słomą pojawiła się później w roku 1865. W Słowniku Królestwa Polskiego z 1884 roku znajduje się na ten temat krótka informacja, że wieś Łubnice posiada „szkołę początkową jednoklasową ogólną”.

Po uwłaszczeniu chłopów przez rząd carski i parcelacji majątku ziemskiego – dworu łubnickiego została otwarta w Łubnicach szkoła ludowa z językiem wykładowym rosyjskim. Do szkoły tej przymusowo ściągnięto synów bogatych gospodarzy. Nauczycielem był rdzenny Rosjanin, który nie znał w ogóle języka polskiego. Jego zadaniem była szybka rusyfikacja młodzieży i nastawienie jej przychylnie do Rosjan i cara. Szkoła ta przetrwała aż do wybuchu I wojny światowej.

W szkołach elementarnych zaboru rosyjskiego, organizowanych na podstawie ukazu carskiego, uczono religii, czytania i pisania, ale w „języku rodowitym”, a od 1871 roku obowiązkowo czytania i pisania po rosyjsku.

Rusyfikacja nie sprzyjała rozwojowi szkół, a rodzice i dzieci polskie wręcz odstraszała od oświaty.

 

Rozdział 3

– Szkoła po I wojnie światowej –

W latach od sierpnia 1914 roku do listopada 1918 roku Łubnice były pod okupacją niemiecką i o żadnej nauce w tym czasie nigdzie nie ma wzmianki.

Dopiero po odzyskaniu niepodległości w grudniu 1918 roku została otwarta publiczna szkoła powszechna prowadzona przez nauczyciela. A nauczycielem tejże szkoły był kolejny młody student, który wiosną 1919 roku powołany został do wojska. Na jego miejsce przybyła wtedy nowa nauczycielka Jarmicka, żona kapitana Wojska Polskiego. Po zakończeniu wojny polsko – radzieckiej w 1920 roku powrócił mąż nauczycielki Jarmickiej. Ona sama przeniosła się więc do szkoły do Dzietrzkowic, gdzie oboje osiedli, a nauczycielem w Łubnicach został Jarmicki, który dojeżdżał z Dzietrzkowic do Łubnic, by nauczać dzieci w tutejszej szkole.

W latach 1921 – 1930 w Łubnicach bardzo często zmieniali sie nauczyciele ze względu na trudne warunki lokalowe, mieszkaniowe jak i niski stopień organizacyjny szkoły, co z kolei podyktowane było małą liczbą dzieci we wsi. W tym okresie pracowali wtedy następujący nauczyciele: Walerian Piekielny, Szymon Szelakowski, Maria Karbowska, Anna Machowska, Nadkańska oraz Piotr Gajek. Aż do roku 1930 szkoła w Łubnicach należała do nisko zorganizowanych. Dopiero przeniesienie jej do stopnia II ustabilizowało kadrę. Baza lokalowa szkoły nadal nie uległa jednak poprawie. Część izb wynajmowana była u następujących gospodarzy:

Stefana Podgórskiego, Wojciecha Glapy, Tomasza Syguły, Antoniego Greli. W okresie od 1930 roku do 01 września 1939 roku w Łubnicach pracowali następujący nauczyciele: Aleksander Maczkowski – kierownik szkoły, Wincenty Czaplikowski, Irena Czaplikowska (z domu Nikodem), Maria Chmielewska – później Rojek (1937 – 1938), Władysław Olek (1935 – 1936) – nauczyciel religii.

Szkoła mieściła się w budynku numer 94 przy dzisiejszej ulicy generała Władysława Sikorskiego.

W późniejszym czasie Władysław Olek został kierownikiem szkoły w Oleśnie, a Maria Chmielewska uczyła w jednoklasowej szkole z jednym nauczycielem na Jeziorku. Szkoła ta znajdowała się przy drodze prowadzącej z Łubnic do Radostowa, w budynku, w którym znajdował się wcześniej rosyjski kordon z obowiązującym wtedy w tejże szkole językiem rosyjskim. Nieoficjalnie dzieci polskie po polsku uczył w swym domu Walenty Biela. Po roku 1918 budynek kupił Józef Białek. Później uczył tam Cezary Abel, z pochodzenia Niemiec, który okazał się być członkiem V kolumny miejscowych kolonistów. Do szkoły w Jeziorku uczęszczały też wtedy dzieci z Rzepiska między innymi: W. Perzyna, B. Matysiak i „Sztymowe”.

Maria Chmielewska – Rojek urodziła się w 1916 roku w Bolesławcu i z nim związała swoje życie zawodowe i rodzinne. Wierna zawodowi nauczycielskiemu, objęła tajnym nauczaniem w czasie okupacji 120 dzieci. Zajęcia prowadziła w domu rodzinnym, w domach uczniów, a nawet w polu u sąsiadów. Po wojnie pracowała w szkole w Bolesławcu.

 

Rozdział 4

– Szkoła w okresie II wojny światowej i po wojnie –

W roku 1939 zgromadzono odpowiednie środki i rozpoczęto budowę nowego obiektu szkolnego, gdyż do tej pory zajęcia odbywały się w budynku starym i ciasnym („sprzed 100 lat”, jak się mówiło, o dwóch izbach). Częściowo jak już wspomniano zajęcia odbywały się także w izbach wynajmowanych od rolników. Niestety w roku 1940 okupant rozebrał wzniesione już wtedy fundamenty, a szkołę polską zamknął. Grunt pod obecną szkołę przekazała rodzina Stefana i Franciszka Woźnych.

Do dnia wysiedlenia, a więc przez cały następny rok szkolny, polskie dzieci do szkoły już nie chodziły.

Na rysunku poniżej znajduje się projekt pierwszej szkoły powszechnej w Łubnicach. Tak miała ona wyglądać.

 

Powyżej przedstawiona została również kopia zatwierdzonej umowy na budowę szkoły, o której wcześniej była mowa.

W Bolesławcu, więc pewnie również i w Łubnicach, szkoła była czynna tylko dla dzieci niemieckich. Polskie dzieci, już nawet pięcioletnie, na głos dzwonka zbierano na rynku i wyprowadzano na pola „umsiedlerów”, gdzie musiały zbierać kamienie i wyrywać chwasty (słowa nauczycielki Marii Chmielewskiej – Rojek).

Dzieci z wysiedlonych, na przykład do Generalnej Guberni, okupowanych polskich obszarów miały możliwość uczęszczania do jednoklasowej polskiej szkoły powszechnej z jednym nauczycielem – w Bliżycach. Byli to: P. Wilczyński w 1940 roku i Franciszek Sobala w 1944 roku. Nauka w jednej klasie trwała dwa lata, o czym świadczy dopisek na świadectwie z 14 lipca1944 roku: uczeń klasy IV „przechodzi do klasy IV na drugi rok nauki”. Przedmiotami nauczania, jak wynika ze świadectwa były: religia, język polski, nauka o przyrodzie, arytmetyka z geometrią, rysunki, zajęcia praktyczne, śpiew i ćwiczenia cielesne. Historii nie było. Z polskiego podręcznika na polecenie władz niemieckich trzeba było usunąć całe rozdziały o historii Polski na przykład o bitwie pod Grunwaldem.

Po odzyskaniu niepodległości w styczniu 1945 roku ludność zaczęła powracać z wygnania do rodzinnych domów. Powrócił także między innymi kierownik szkoły – Aleksander Maczkowski. Wrócił również z niewoli rodak Łubnic Franciszek Hadaś – nauczyciel pracujący w okresie międzywojennym na Wołyniu koło Równego, który zgłosił się do pracy w Inspektoracie Szkolnym w Wieluniu i został zatrudniony na stanowisku nauczyciela w Łubnicach. W tym samym czasie została zatrudniona Władysława Żurawik (z domu Zysiek) na stanowisko nauczycielki, która jednak po krótkim czasie przeniosła się do Byczyny na równorzędne stanowisko, gdzie potem została kierownikiem szkoły. Po wojnie pracę nauczycielską w Łubnicach podjęli także: Wł. Kozan, Anna Panek, ksiądz Józef Borczyk, Hieronima Grobelna, Maria Wilczyńska, Józef Bednarek, Maria Dulas, Krystyna Krzysztofik.

Na terenie gminy Łubnice szkoła działała już od marca 1945 roku, a dowodem na to jest zachowany plan lekcji ważny od dnia 05 marca 1945 roku (ilustracja poniżej).

Dla przerośniętych i zwyczajnych pod względem wzrostu uczniów, zajęcia prowadzono dalej w wynajmowanych izbach i w starym budynku, w którym później umieszczono przedszkole.

W owym czasie ruszyły kursy dla analfabetów oraz ludzi starszych, którzy nie umieli ani czytać, ani pisać.

W roku 1947 wieloletni nauczyciel i kierownik szkoły Aleksander Maczkowski przeniósł się do szkolnictwa rolniczego w okolice Warszawy. Kierownictwo szkoły objął Franciszek Hadaś, który w roku 1952 przeniósł się do Wielunia na stanowisko nauczyciela, a później władze oświatowe powierzyły mu kierownictwo szkoły przy ulicy Rudzkiej w Wieluniu.

 

Rozdział 5

– Budowa nowej szkoły –

W latach 1951 – 1953 kierownikiem szkoły w Łubnicach był Józef Bednarek, a od 01 września 1953 roku do 31 sierpnia 1968 roku kierownikiem został Mieczysław Szul. W tym też okresie w roku 1953 powstał Komitet Budowy Szkoły, którego członkami byli: Glapa Antoni (przewodniczący), Kubiak Stanisław, Olek Jan, Maślanka Kazimierz.

Budowę nowej szkoły rozpoczęto w roku 1956, a ukończono 1 roku 1958, właśnie za kierownictwa Mieczysława Szula. Warunki lokalowe dla uczniów znacznie się poprawiły.

Rysunek poniższy przedstawia szkołę w Łubnicach.

W latach od 01 września 1968 roku do 31 sierpnia 1973 roku kierownictwo szkoły objął Zbigniew Wierzba. W roku szkolnym 1968/1969 skład Rady Pedagogicznej był następujący (ilustracja, rozpoczynając od lewej strony):

• kierownik szkoły – Zbigniew Wierzba
• nauczyciele –Joanna Faryś
• Janina Poranek
• Teresa Konieczna
• Mieczysław Szul
• Krystyna Betka

z tyłu:

• Barbara Rawicka
• Aleksander Szczerkowski

oraz nieobecny na zdjęciu:

• Józef Owczarz

W roku szkolnym 1968/1969 przystąpiono do modernizacji obejścia szkoły oraz wnętrz. Z Wydziału Oświaty szkoła otrzymała sprzęt i pomoce naukowe. Sprzęt ten został zużyty na wyposażenie pracowni fizyczno-chemicznej. Pomalowano również wszystkie okna i drzwi. Jednak wiele prac zostało zrobionych dzięki ogromnej pracy społecznej. Usunięty został stary żywopłot okalający front szkoły, wyrównano płytę trawnika przed szkołą. Wiosną rozpoczęto wykopy pod instalację wodociągową do szkoły oraz budynku nauczycielskiego. W tym samym czasie zaczęto kopać fundamenty pod Dom Nauczyciela.

W roku szkolnym 1969/1970 skład Grona Pedagogicznego niewiele się zmienił. Zmarł Józef Owczarz i na jego miejsce przyszła Alicja Wierzba.

W rym roku szkolnym do najważniejszych prac należy zaliczyć budowę Domu Nauczyciela, posadzenie nowego żywopłotu wokół posesji szkoły, a także posianie trawy przed szkołą.

Szkoła w tym okresie posiadała już telewizor, aparat projekcyjny, rzutnik, aparat fotograficzny, adapter oraz dwa radia.

W kolejnym roku szkolnym 1970/1971 skład Grona Nauczycielskiego nadal nie uległ zmianie. Składa się ono z ośmiu osób. Młodzież szkolna w dalszym ciągu pomaga przy budowie Domu Nauczyciela. Pomoce naukowe, które zostały zakupione w tym roku przeznaczone zostały na wyposażenie pracowni biologiczno-

-geograficznej, języka polskiego oraz fizyczno-chemiczno-matematycznej.

Od 01 września 1970 roku otworzono przy Szkole Podstawowej w Łubnicach pierwszą klasę Szkoły Przysposobienia Rolniczego z liczbą dwudziestu uczniów. Był to oddział Szkoły Rolniczej w Słupii, a dyrektorem był Andrzej Tazbir.

Dalej (ilustracja) można zobaczyć ukończony Dom Nauczyciela, który z tak ogromnym poświęceniem pomagała budować młodzież szkolna.

 

W roku szkolnym 1971/1972 pracownicy szkoły jak również młodzież szkolna uczestniczyła w wielu akcjach na rzecz rozbudowy bazy sportowej szkoły. Uczniowie klas V – VIII brali czynny udział w budowie boisk szkolnych: do piłki siatkowej, ręcznej i do koszykówki. Boiska te zostały oddane do użytku we wrześniu 1972 roku przy współudziale LZS Łubnice.

W roku 1971 powstała również w szkole w Łubnicach Izba Pamięci Narodowej, do której eksponaty dostarczali uczniowie od znajomych, od osób starszych. Zgromadzono bardzo bogaty zbiór wykopalisk, popielnic, czerpaków ze starego cmentarzyska słowiańskiego kultury słowiańsko-łużyckiej rozwijającej się na pradawnym szlaku bursztynowym doliną rzeki Prosny. Izba Pamięci Narodowej zorganizowana była w dosyć trudnych warunkach lokalowych. Kolejne ilustracje przedstawiają zgromadzone eksponaty.

Rok szkolny 1973/1974 rozpoczęto w zreformowanym już kształcie. Powiat wieruszowski objęty został utworzeniem Gminnych Szkół Zbiorczych. Jedną z nich stała się Zbiorcza Szkoła Gminna w Łubnicach. Kadra nauczycielska uległa zmianie.

Personel dydaktyczno-wychowawczy jest wymienny, to znaczy, że we wszystkich szkołach Gminy Łubnice pracują nauczyciele przedmiotowi, specjaliści dojeżdżający tylko i wyłącznie na swoje przedmioty. Proces organizacji szkoły niewiele się zmienił, choć planowanie w tym zakresie było dość szerokie, ale ze względu na warunki lokalowe szkoły większych usprawnień nie wniesiono. Stanęła tu na przeszkodzie przede wszystkim baza materialna. Jedyne co zostało zrobione to w roku 1976 łazienki w budynku szkoły oraz założono centralne ogrzewanie.

Reforma szkolnictwa spowodowała jednak, że w roku 1978 zlikwidowano Szkołę Podstawową w Ludwinowie i rozpoczęto dowóz dzieci do szkoły w Łubnicach.

 

Ilustracja: Grono Nauczycielskie Szkoły Podstawowej w Łubnicach – rok 1975, na zdjęciu

kolejno od lewej strony: Tazbir Weronika, Gaj Maria, Faryś Joanna, Antoniewska Sylwia,

z tyłu Małecka Halina i Tazbir Andrzej, dyr. Kopacka Lucyna, Wierzba Alicja

Rozdział 6

– Rozbudowa szkoły –

W roku 1974 powołany został Komitet Rozbudowy Szkoły Podstawowej w Łubnicach. Od tego czasu społeczeństwo Łubnic i Ludwinowa dobrowolnie gromadziło środki finansowe na rozbudowę. Ostatecznie rozbudowę rozpoczęto w roku 1986. Kolejne ilustracje pokazują jak szybko i sprawnie posuwały się naprzód prace budowlane (ilustracje)

W roku 1989 rozbudowa szkoły dobiegała końca. Od lutego 1989 roku zajęcia szkolne odbywały się już w nowej części szkoły. Do użytku zostały oddane trzy sale lekcyjne. Urządzono w nich gabinet języka polskiego, fizyki i nauczania początkowego. Szkoła została wyposażona w nowe meble. W pomieszczeniach na parterze urządzane było przedszkole. Młodzież szkolna bardzo pomagała zarówno przy budowie jak i zagospodarowaniu nowych klas i pomieszczeń szkoły. Do końca roku szkolnego 1988/1989 definitywnie zakończono rozbudowę szkoły i od września nowego roku szkolnego 1989/1990 w pomieszczeniach na parterze działać już zaczęło przedszkole. W szkole natomiast urządzono salę gimnastyczną. Z zakładu opiekuńczego Spółdzielni Pracy Krawców „Pionier” szkoła otrzymała drabinki do sali i powstała wreszcie wymarzona, z prawdziwego zdarzenia sala gimnastyczna, w której pomieścić się mogli wszyscy uczniowie. Jak się wkrótce okazało sala ta była jednak zbyt mała.

Na zdjęciu poniżej  widzimy Grono Pedagogiczne Szkoły Podstawowej w Łubnicach z roku 1990 i począwszy z tyłu  od lewej mamy:

• Irena Szymanek
• Urszula Betka (Antosik)
• Karolina Toruńska (Michalewicz)
• Jolanta Winiarska
• Anetta Szynczewska
• Maria Gaj
• Elżbieta Bednarek
• Zbigniew Wierzba
• Sylwia Antoniewska
• Alicja Malatyńska

Reforma szkolnictwa, zwiększenie liczby uczniów w szkole w Łubnicach uświadomiła mieszkańcom wsi Łubnice i Ludwinowa, że aby ich dzieci mogły

w przyszłości rozwijać swoje zainteresowania sportowe, kulturalne musi powstać nowa, większa hala sportowa przy szkole.

Inicjatorem powstania nowego obiektu sportowego był ówczesny proboszcz Parafii Łubnice ks. Mieczysław Składanowski (1977 – 2000), który w sposób bezpośredni przyczynił się do budowy hali. Wspólnymi siłami mieszkańcy parafii Łubnice wybudowali nowy, przestronny budynek, który nie tylko mieści halę sportową o wymiarach 24m x 12m (ilustracja), ale także klasy lekcyjne oraz inne pomieszczenia służące potrzebom szkoły.

Rozdział 7

– Reforma szkolnictwa –

W latach siedemdziesiątych XX w. szkoła w Łubnicach przejściowo znajdowała się w strukturze zbiorczej szkoły gminnej. W gminie Łubnice należały do niej trzy szkoły 8-klasowe:

• Łubnice
• Dzietrzkowice
• Wójcin

Obecnie obowiązuje struktura zespołów. Są zatem trzy zespoły:

1. w Łubnicach – Szkoła Podstawowa, Gimnazjum oraz Przedszkole

2. w Dzietrzkowicach – Szkoła Podstawowa oraz Przedszkole

3. w Wójcinie – Szkoła Podstawowa oraz Przedszkole.

Zespół Szkół i Publiczne Gimnazjum w Łubnicach powołała do istnienia Rada Gminy uchwałami z dnia: 06. 03. 1997 r. i 15. 03. 1999 r. Publiczne Gimnazjum w Łubnicach zostało otworzone w dniu bardzo szczególnym, ponieważ 01.09.1999r., akurat w 60 rocznicę napaści Niemiec na Wieluń.

Organem prowadzącym dla szkół jest Rada Gminy Łubnice, a organem nadzorującym – Kurator Oświaty w Łodzi.

W latach powojennych kierownikami szkoły w Łubnicach byli:

• Aleksander Maczkowski 1946 – 1947
• Franciszek Hadaś 1948 – 1949
• Maria Dulas 1950 – 1951
• Józef Bednarek 1951 – 1953
• Mieczysław Szul 1953 – 1968

• Zbigniew Wierzba 1968 – 1973
• Józef Bąk 1972 – 1985 (dyrektor gminy)
• Lucyna Kopacka 1975 – 1976
• Stanisław Popczyk 1976 – 1977
• Andrzej Tazbir 1977 – 1988
• Eugeniusz Piasta 1985 – 1990 (gminny inspektor)
• Irena Szymanek 1988 – nadal (a od 1999r. dyrektor Zespołu

Szkół w Łubnicach)

W skład obecnego Grona Nauczycielskiego Zespołu Szkół w Łubnicach

( tj. rok szkolny 2008/ 2009) wchodzą:

• Irena Szymanek
• Edyta Błach
• Alicja Chadryś
• Martyna Drobina
• Jolanta Kik
• Artur Krzęć
• Renata Magot
• Alicja Malatyńska
• Sylwia Olek
• Jolanta Pazek
• Michał Pazek
• Krystyna Pastucha
• Barbara Witkowska
• Beata Markiewicz
• Karolina Hadryś-Piekielna
• Marta Zych

• Aneta Świątek
• Piotr Baran
• Małgorzata Reszka
• Agnieszka Folleher
• Teresa Gaj
• Wiesława Mączka
• Anetta Szynczewska-Weaver
• Karolina Toruńska
• Beata Nagła
• ks. Kazimierz Kłapkowski

Liczba zapisanych do szkoły w Łubnicach dzieci począwszy od roku 1945 wynosi już ponad 1450.

 

Ilustracje: Zespół Szkół w Łubnicach – wygląd od frontu i od tyłu w chwili obecnej z widoczną

dobudowaną nową częścią

W ostatnim czasie najważniejszym dla Zespołu Szkół w Łubnicach wydarzeniem było nadanie szkole imienia.

Uchwałą Nr XVI/88/08 Rady Gminy w Łubnicach z dnia 18 kwietnia 2008 roku Zespołowi Szkół w Łubnicach nadano imię Armii gen. Andersa.

Oficjalne przekazanie decyzji w tej sprawie odbyło się 03 czerwca 2008 roku. W uroczystościach wzięła udział wdowa po Władysławie Andersie, były żołnierz w szeregach armii generała pani Irena Anders (ilustracja).

SPIS TREŚCI

Rozdział 1. Początki nauczania – wiek XV i XVI

Rozdział 2. „Szkoła” XVIII wieku

Rozdział 3. Szkoła po I wojnie światowej

Rozdział 4. Szkoła w okresie II wojny światowej i po wojnie

Rozdział 5. Budowa nowej szkoły

Rozdział 6. Rozbudowa szkoły

Rozdział 7. Reforma szkolnictwa

Spis treści

Bibliografia

 

BIBLIOGRAFIA

1. Maślanka J., Łubnice pocysterskie 1234 – 2007, Warszawa 2008.

2. Kronika Gminy Łubnice

Opracowanie:

Martyna Drobina

Karolina Hadryś-Piekielna